Desgraciadamente a lingua galega se normativizou tarde, mal e arrastro, segundo as tendencias políticas da quenda correspondente, e sen ter en conta que a LINGUA CONDICIONA O PENSAMENTO…
Os “normativizadores galegos” de dereitas non sabían de que ía a cousa e preferiron dedicarse ó control das inmobilarias, que daban máis cartos; os de esquerdas están tan divididos, que non se sabe por onde andan…
Os nacionalistas, eses bloqueiros abandeirados do galego e de tódala progresía por Decreto Lei, teñen un problema:odian o español por se-lo idioma menos fiel ó latín. Para se diferenciar dos ‘imperialistas’, recorren ós etimos máis ancestrais, anque estean en deshuso e, como os ingleses, poñen os signos de interrogación i exclamación só ó final da frase, como Cicerón! Latín puro e duro…
A mesa pola normalización lingüística leva 20 anos dando paos de cegos por todas partes. Tratan de meter, a nivel empresarial, social, escolar e familiar, un galego alleo ós hábitos lingüísticos herdados, desdeñando o español pero utilizando á súa fonética para todo: falan galego con acento castelán; un galego fiel ó latín, máis propio do medievo cá do século XXI, e sen ter en conta as variantes dialectais, que son froito de moitos factores. A diversidade lingüística, como a mestizaxe biolóxica, nos enriquece a todos e todas…
Hai moito pijo enxebre nesto de normativizar, que só escoitan galego na telegaita, onde ata os Ionquis falan como se fosen rectores. Como diría a miña nai, galega falante dendo o berce, o galego actual non hai Deus que o entenda. De seguir así, vaille facer compaña ó bable…
Ó que íamos! Poñer artigo á Coruña (A Coruña) non ten sentido, pero alá cadaquén coas súas manías. La Coruña é un galeguismo innecesario en español.
En español, -en galego?-, os nomes propios non levan artigo, agás en sentido xenérico: Los Borbones.Tamén poden levalo como xenérico os arquipélagos (Las Baleares, las Canarias, Las Sisargas) e, incluso, os referidos ós montes (El Moncayo, EL Caurel), ríos (El Miño), mares (El Cantábrico) etc… Pero os nomes de cidades, pobos e países NON!
En español non debemos dicir La Coruña, agás cando nos referimos a unha situación ou época determinadas: La Coruña de Paquiño Vázquez, por exemplo…
Ninguén di O Ourense, O Lugo ou O Oviedo, nin en galego, nin en castelán. Convivir con outras linguas, marca o territorio, surxen as interferencias e calcos, que pasan a formar parte da lingua coloquial, e da estandard en suma.
É un erro histórico, no caso que nos ocupa, desdeña-lo español, cando a súa influencia é tan forte en Galicia. O español, dentro das grandes linguas de cultura, é a menos diversificada de todas, as razóns son moi variadas, pero a fundamental radica en que sempre foi unha lingua de intercambio, de koiné peninsular para uso dos distintos habitantes da Península Ibérica, calquera que fose a súa lingua materna. De aí que o español que se fala en Cuba, México, Lima, Florida, Coruña, Arxentina etc, se entenda tan ben, como o de Madrid, cousa que non pasa co Inglés de Australia ou de EE.UU, moi distinto ó que se fala en Londres. Mesmo o portugués de San Paulo, o brasileiro, é moi diferente ó de Lisboa. Unha película rodada en español colombiano, non necesita subtítulos para un habitante da mariña luguesa, nin para un andaluz. E iso é o que de verdade importa. Fina Roca.