As Alpuxarradas – Fina Roca

Sábado de Entroido de 2010. Cita obrigada: Teatro Pastor Díaz de Viveiro onde se dan cita as alpuxarradas (chirigotas) para poñer a caldo as autoridades civís, militares e relixiosas, amén dalgún que outro/a escribidores e columnistas, que por saír a figurar din mil sandeces na prensa. É dicir, festa rachada.

Eduardo o do camping e presentador dende os tempos de antano das alpuxarradas:

En Viveiro hai que gardar cola para todo, colas interminables, faga frío ou calor, pero non importa, paga a pena conseguir entradas de balde para seguir de cerca os aconteceres do Entroido Lardeiro. Eso sí, convén ir abrigados: no Teatro Pastor Díaz fai máis frío que na Gañidoira cando neva.

Nas alpuxarradas non faltaba de nada, nin Hortensio o home orquestra, que deixou a coral viveirensa para gañarse a vida a súa maneira, cousa que non lle perdoa o habitual presentador do evento, Eduardo Lorenzo (Edu o do camping), como tampouco llo perdoa ao Caxete, Pacomio, J.Luís Rivera e tantos outros carnavaleiros, coma Toñín Colosía, que están a ver os toros dende a barreira de San Pedro. Cumpre dicir que cada alpuxarra vén na compaña das súas letras e as veces da música. Cadaquén é moi libre de meterse con quen quere: a quen lle toque a chirigota que se agoante e que se foda.

Velaiquí ao home orquestra recibindo aos invitados no hall do Pastor Díaz e no escenario: había que velo subi-las escaleiras cos zocos vermellos cascabeleiros e platiños no medio das pernas. Hortensio é algo moi serio como músico e persoa:

No palco de autoridades non faltaba nin o bispo de Mondoñedo (alias Perón) nin Belén Esteban (Chus), nin Carmela Marchante (África).

Belén Esteban coa ciruxía trocou a cara e un pouco máis, pero quedoulle o fuciño torto, coma se fose unha burricán, segundo dicía unha das coplas dos Baixos.

Belén Esteban no palco de autoridades non paraba de dicir: Xa vale, eh! Pero, esta tía, como ve negocio en todo canto toca, coidaba que a que subscribe ía pagarlle algo, ou cobraba, por saír na foto. A borro e punto. Anda que lle dean, quen non quera síar na foto, que se quede na casa, pero a min, tanto me ten…

Carmele Marchante quedouse coas ganas de bailar o Sunami:

No palco de autoridades militares (Tarrio) e civís (Paco Chao e Xavier o panadeiro da Zapatería) amén das respectivas conselleiras de tódolos partidos, predominaba o xineceo.

Alpuxarreiros e alpuxarreiras maiores do reino de Viveiro:

1.- O Rei e o seu gardaespaldas: o rei aburrido de tanta política estúpida quedábase durmido. Cando o garda espaldas espertábao, increpábao dicíndolle, por que no te callas?

2.- Moito Fandango animou a velada coa súa música:

3.- Canela Fina de Foz, clásicas alpuxarreiras, arranxou o maior aplauso do público porque o pasado ano morreu unha das fundadoras do grupo e por iso faltaron á cita; non deixaron títere con cabeza, parodiaron á duquesa de Alba e ao seu noivo Alfonso coa música do Dúo Dinámico: Quince Años tiene mi amor. Xeniais!

4.- Manoel Riveira: A trancas e barracancas vestido de vikingo por aquilo dos cornos meteuse coa Mariña, coa senador do PP, a das Fidalgas, claro!

5.-Os Baixos (membros da Coral) parodiaron todos o aconteceres locais, autonómicos, nacionais e internacionais, dende o decretazo da enseñanza trilingüe, pasando polo da xubilación aos 67 anos (pedían empezar a traballar aos trece) ata a famosa frase de Esperanza Aguirre chamandolle fillo de puta a Serrano ou Gallardón; Belén Esteban e a Campanario, amén da estrada de Celeiro (afectada por un derrumbe) e o nacimento xigante de Santa María que, afurtunadamente, deixou de exibirse polo ben do Patrimonio Románico de Santa María.

6.-Ramil (Sen Frenos e Costa Abaixo): sen lugar a dúbidas o mellor da crítica da política local. Este persoeiro ten un galego fermosísimo que deberían pór nos centros educativos públicos. Meteuse co PP e co PSOE e con todos cantos governan. Identificou ao alcalde de Viveiro (Melchor Roel) coa viagra porque ten ao pobo todo levantado.

6.- Os Mallos. Esta comparsa é un dos grupos máis participativos de Viveiro (ver nesta misma bitácora os Maios de Viveiro) e sen lugar a dúbida son os resucitadores dos Maios viveirenses. Paradoriaron o Limbo facendo alusión de que as institucións políticas están no idem, é dicir, no limbo, que non se enteiran, vamos! O seu sentido do humor é incuestioinable.

7.- A Fachenda da Parroquia parodiaron maxistralmente ao conxunto muxical de Viveiro Escolma de Meus, pero baixo o nome do O Colmo dos Meus. Presentou a Alpuxarrada Viveiro Zaaas coa música do boleiro Viveiro, Viveiro, encantado paraíso xunto ao mar: non deixaron títere con cabeza tratando os seguintes temas: O Xeríatrico, os políticos Aja e Raphael (amantes de Teruel), a Piscina, a Escola de Fútbol, o PP con problemas a esgalla que non se falan entre eles, o Belén dos ODS cuxa perda atribúen a escritora Fina Roca a quen tilda de dicir sandeces na prensa -Ogalla a devandita FR tivese tanta forza no mundo politiqueiro que outro gallo cantaría, de seguro que se por ela fose non tirarían as casas do Lodeiro-, e a radio, naturalmente da Ser, a COPE non a parodiaaon, claro! Se lle vía o plumeiro, pero a miin encantáronme as súas cantigas, malia ser eles de dereitas e eu de esquerdas. Ser demócrata ou carnavaleira é unha actitude permanente cara á vida.

O ambiente dos bares é o mellor do Entroido: os alpuxarreiros e mascaritas anónimas fan as lededicias de todos e todas, incluso, Carmele, poido bailar e cantar o Sunami ás súas anchas. Que non decaiga a festa porque aínda queda moito por ver e gozar. Edu, o do camping, o presentador, fixo un chamamento que subscribo: todos os participantes, público e alpuxarradas, superaban a idade media de trinta anos e temos que impicar a xente máis nova.

Vivero é moito Viveiro dígolo eu que non perdo pancada:

Velaiquí as autoridades civís e militares: Xavier e Tarrío bebendo e cantando a mazo.