A Agrupación Cultural o Facho premia a Xosé Neira Vilas co Facho de Ouro no Hotel Riazor (A Coruña 31-01-09) como ‘testimuña e recoñecemento a súa longa traxectoria na defensa e dignidade da cultura do País’.
O acto estivo moi concurrido anque notábanse as ausencias como o presidente da Academia Galega, TVG e resto de medios de comunicación, máis pendentes da filla de Lola Flores, alias Lolita, ca da cultura galega. Vamos! Que non é de recibo que, unha cantante mediocre, chupe máis cámara e prensa que un escritor universal. Cabe subliñar que, o director xeral de Creación e Difusión Cultural, Luís Bará, si que estivo presente.
O intelectual Isaac Díaz Pardo non quixo perderse o evento e foi dos primeiros en chegar saúdando e falando con todos, dando mostras, coma sempre, de educación, cultura e afabilidade:
http://gl.wikipedia.org/wiki/Isaac_D%C3%ADaz_Pardo .
A escritora e xornalista, Anisia Miranda, esposa do homenaxeado, que foi agasallada cun fermoso ramo de frores, non se cansaba de dar mostras de afecto e cariño ao seu gran amigo Díaz Pardo: ‘canto quero a este home’, dicía.
http://www.xerais.es/cgigeneral/ficha_autor.pl?id_autor=100005504&id_sello_editorial_web=13
A mellor voz da xeración de Voces Ceibes, Miro Casabella, -quen no seu álbum ‘Picap/2004’ canta o desastre do Prestige- tampouco quixo perderse a cea homenaxe, como o escritor Xulio Valcárcel, a concelleira coruñesa María josé Bravo, o historiador Felipe Senén e o presidente coruñés da Memoria Histórica Manuel Monje.
(Carmen a esquerda participou no teatro de Luís Freire na Arxentina)
Tras recoller o Facho de Ouro das mans do presidente, José Luís Rodríguez, Neira Vilas dei unha lección maxistral sobre a cultura galega no exilio –Anisa reivindicou unha parte do ‘facho de pedra con letres en ouro’ ao que Neira repinicoulle que a partir de agora formaba parte dos bens gananciais-. As lembranzas do egrexio escritor remontáronse a súa aldea natal, Gres, onde se alumeaban cos fachos, fachas e fachóns. No seu relatorio non faltaron ás conversas no exilio con Manuel María, o himno, a creación da bandeira galega: os emigrantes que partían ás Américas dende o porto de A Coruña o útimo que vían era a bandeira da Comandancia Portuaria Coruñesa de cor branca e banda azul francia, pensando que era o símbolo da nación, acabaron convertédoa na bandeira galega; os colectivos galegos na Arxentina boicoteaban a todos cantos se burlaban do galego e dos galegos/as, como Pepe Iglesias, o Zorro, e Radio Splend; tamén fixo unha semblanza do Grupo de Teatro Luís Lugrís Freire no que participaban Anisa Miranda, Carmen Moreno -presente no hotel Riazor- e Faustino Blanco; fixo fincapé en como tomou conciencia de Galicia grazas aos intelectuais galegos no exilio: Luís Seoane, Rafael Dieste, Ramón Suárez Picallo. Segundo o egrexio escritor en ningún país do mundo houbo tanta defensa da República como en Cuba. Na Patagonia había campamentos xuvenís co nome dos libros galegos, non como agora en que, os libreiros, nos expositores e escaparates sempre poñen os libros galegos por detrás’. Tamén reivindicoou máis Asociacións Culturais como o Facho, nas vilas e, incluso, no rural, con ampla participación da xuventude e xentiña do común de tódalas idades.
Para máis información sobre Neira Vilas:
http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=XosNeira&alias=&solapa=biografia
En fin! Todo un luxo poder escoitar en directo o relatorio dunha memoria viva ilustrada nas actividades culturais do exliio galego perante o franquismo. Noraboa ao Facho por seguir na brecha.
Texto e Fotos: Fina Roca. ?