Fina Roca

nota supletoria: vale! Graciñas por todo pero non sigades a mandarme e-mails porque non dou feito, estou de novo con vosco grazas a un amigo fiel. Carlos, prometo publicarlo todo cuando veñan coa máquina a limpar. Xa empezaron onte pero a man, había que ver ao meu pai ameazándoos co bastón e explicándose coa policía local.

Agora imos falar do que verdade importa, de Literatura culinaria:

Novas receitas da cociña de larpeiros de BENIGNO CAMPOS, esta vez con música, publicada pola editorial Galaxia, que recén vén de presentar na Librería Nós, con abarrote no Parrote. Non vou contar aquí como me gustan as presentacións de libros onde teñen que ser: nas librerías tradicionais. Sabédelo de sobra.

http://www.librerianos.com/

O caso é que eu son unha fiel seguidora deste programa da TV Galega, porque me gusta comer e cociñar, e porque está moi ben levado. Primeiro Tomás vai facer a compra da receita recomendada ao mercado, ou directamente a ría, a recoller almeixas coas mariscadoras ou as bateas polos mexilóns; mesmo coas carnes, polos, cocho ou terneira galega sempre vai ao lugar de producción, bos productos da terra, cando non vai ao bosque a recoller fungos ou noces, e logo Benigno e Loliña cos mandiles de Larpeiros van mostrando a receita paso a paso, na cociña dun pazo maravilloso, cantando mentras cociñan, como facía miña nai, para acabar gozando da boa mesa con dous ou tres invitados nos xardíns, ou comedor do pazo en tempos de inverno. A xenta nova mesturase coa vella, e todos tan contentos. O formato é ideal para aprender e entreter, que é o que de verdade importa. Benigno, na presentación en Nós, prometeume, agora que empeza a campaña do bonito, de preparar unha exquisitez da Mariña Luguesa, de Viveiro e Celeiro, concretamente, o bonito en roio, unha das miñas especialidades culinarias. Unha cociña fácil e saborosa coma a de Benigno e Loliña, aderezada con cantigas populares, paga a pena seguila, mercar o libro, non vos arrepentiredes. O libro vén cun CDE das cantigas subliñadas, só lle falta o mandil.

http://www.crtvg.es/programas/?m=3&p=431

Veaiquí a Benigno firmando libros, quedoulle a man esgotada de tantos como tivo que firmar.

A librería Nós invitou a todos os presentes a un ágape e alvariño, que te cagas, das bodegas Pazo Casanova.

Texto e fotos: Fina Roca

Teño un letor que está cabreado porque non escribo nada dende o verán, incluso, utiliza unha lenguaxe pouco adecuada para recriminarme. Primeiro, escribo cando me peta, para iso é a miña bitácora, e punto…

Segundo, grazas polas moitas mostras de solidaridade, se é duro perder unha nai cando menos o esperabas, máis duro é ver como un pai vai perdendo a memoria pouco a pouco, agora necesita coidados e agarimos, e os meus lectores poden ler cousas máis interesantes ca as que eu escribo, por exemplo: Hijos del ancho mundo de Abraham Verghese, un etíope que escribe como os anxos e que merece o premio Nóbel. Fina Roca

Xosé Manuel Chaves Álvarez, alias Pupo, é un popular mariñeiro do Grallal a quen podemos ver nos días venteados da baixamar percorrer a praia de Coivas (Viveiro) voando veletas de fabricación caseira, ou navegando pola area mollada mediante unha vela con carriólana, ou patín. Fillo de Balbina da Raia, Pupo, pasa a vida na praia na casa da súa nai, única construcción decente do paseo marítimo de Covas a Xeiramar: unha casiña mariñeira con balcón de artesoado de madeira, pilón diante da porta e alpendre para secar chicharros lañados, no Pazo da Raia, clara alusión aos seus veciños do abandoado Pazo do Grallal, do  que prometo dar cumprida información xa que tan rico Patrimonio non pode seguir nas mans dos imbéciles e especuladores.

Ao que íamos, este singular mariñeiro, recórdame, incluso na súa estética, ao chifrado profesor Bacterio do TBO, quen era incapaz de estar inactivo e non paraba de inventar sofisticadas máquinas realizadas con obxectos comúns e senlleiros. Inspirado nas fontes Zen, que descubriu de casualidade por Internet, Pupo, deitándose da forza hidráulica do río de Covas que desemboca ao carón da súa vivenda, ven de facer un Batán e unha Noria cos cinco elementos principais da filososofía nipona: auga, canas de bambú, lume, terra e metal, un caldeiro e a roda dunha bicicleta. Unha pequena presa feita coas pedras da praia conduce o líquido elemento ate a noria que ao moverse acciona os mazos cargando a augua nos vasos e distribuíndoa a diversas alturas. Outro pequeno canal (xa dous) á maneira de batán conduce a augua ata unha cuba bagtendo con forza nun caldeiro (ou madeiro) facendo rúido entre carga e descarga: ‘Este trebello utilizábano nas aldeas para afuxentar aos xabarís dos campos de millo. Puñan a pota vella do caldo boca abaixo, pero, se eu poño unha pota faría tanto ruído que non deixaría durmir a miña nai. O bambú regaloumo Xavier Pernas’. Dicíamae Pupo todo cheo de razón pensando nun novo invento…

Artigo publicado en El Heraldo de Viveiro:  17 de agosto de 2010 

Velaiquí a Pupo ante a súa obra q que ven de engadir outro batán e unha ducia de troitas na represa.  

Pupo coa súa familia diante da casa e coa súa nai.

Preparando a vea para navegar.

Texto e fotos: Fina Roca. 

Atención a navegantes a Asociación Europea de afectados pola ley de Costas ben de poñerse en contacto comigo debido aos meus artigos sobre o acoso e derribo da casa Barro de Viveiro. Dado que os abusos continúan só cos pobres ou propietarios con pouco valor adquisitivo, suxiro que entredes nesta páxina por interesante, informativa e valiosa:  

http://perjudicadosporlaleydecostas.blogspot.com/

Fina Roca

A canción española de Eurovisión Algo Chiquitito non tardou en adaptarse na rede ao salario dos funcionarios/as, eramos poucos e pairu a avoa: algo chiquitito el salario se nos quedó, pero, habera quen pense, que os funcionarios e funcionarias viven  a corpo de rei borbónico.

O caso é que en versión castelán a eurovisiva canción -unha merda- estase a facer famosa polas moitas adaptacións e críticas á redución salarial do funcionariado. Este vídeo non ten desperdicio, pois si, algo chiquitito el salario se nos quedó e cara de idiota tamén.

Xa está ben de pagar xustos por pecadores, aínda se nos subisen o salario en tempos de bonanza, outro galo cantaría, pero non, ¿para que? Xa somos ricos de mais, malia ter que pedir un crédito para pagar a Facenda Pública e, aínda por riba os xornais que se las dan de progresitas, como El País, ousan facer enquisas cuestionando as vacacións do funcionariado educativo. A teñen clara como nos quiten as vacacións, logo de reducirmos o salario vai comprar periódicos, Coca-colas ou chupa-chups Deus do ceo…

Dende este intre declarome anti sistema e ex consumidora de todo, unha funcionaria coma min de salario reducido tras 39 anos de servizos prestados non pode gastar nada de nada, nin sequera en viños e tapas. Comprarei o mínimo, gastarei o imprescindible e pedirei baixas a mazo para compensar o que me quitan do froito do meu traballo.

Nin que estivesemos nunha checa ou no capitalismo salvaxe para que o patrono maior se deite do noso traballo. ¡Que os zurzan! Que lle quiten escaparates a Zara e que lles obriguen aos grandes constructores, embaxadores ou Papas a vivir coma un mestre de escola, por exemplo.

Por certo, ¿canto lles van descontar aos bispos e a duquesa de Alba para paliar a crise? A Globalización e o liberalismo político (tanto ten Xan ca Pericán) non conduce a ningures. Fina Roca. ?