Fina Roca

Organizada pola Asociación cultural O Facho, a escritora, profesora e política, Pilar García Negro dei unha conferencia na aula de prensa da Fundación Caixa Galicia (17-12-08). Gran coñecedora da obra rosaliana, Pilar, comenzou o seu relatorio chamando a atención de que ‘faise preciso desentrañar os motivos dunha falsa lenda que aínda hoxe en día envolve a vida e obra de Rosalía de Castro (1837-1885) . Cumpre devolver a esta gran escritora, galega, á verdade da súa produción literaria, ao seu radicallismo e a súa transgresión coma muller librepensadora, poeta, novelista, ensaísta, articulista, actriz… Rosalía representa a esencia e inicio da modernidade galega, é a voz e interpréte principal da historia contemporánea de Galiza, a primeira feminista do seu tempo e se cadra da Europa do século XIX. O seu feminismo non foi casual, para nada! foi froito da correlación existente entre a súa posición vital, filosófica, social e política. Rosalía era unha muller moi culta para o tempo que lle tocou vivir…>>

A profesora García Negro doíase das críticas adversas que ao longo da Historia tivo tan egrexia escritora. Mesmo Unamuno, e os seus coleguiñas do oitocentos, tiveron unha ridícula visión da autora de Follas Novas. Para Miguel Unamuno ‘Rosalía era unha pobre aldeá que dei exemplo de virilidade e independencia de espírito’. Non fai falla remontarse ao século XIX para descubrir que os intelectuais galegos pensan igual cos escritores da xeración do 98 que tan mal trataron a nai da patria galega. Mesmo Xesus Alonso Montero en 1972 fixo un desafortunado retrato de Rosalía baseado nos falsos tópicos exitentes en tor a unha escritora galega, Rosalía, que creeou unha obra diferente, e que pon de manifesto tanto a hipocresía social como o decrépito da literatuta, reivindicando, o dereito das mulleres a escribir e cobrar por elo. Desafiando, incluso, a falsa moraliña da Igrexa Católica, facendo a Luzbel (Lucifer o anxo fermoso que se rebelou contra Deus) protagonista na súa obra, convertendoo nunha fermosa e terreal muller.

Pilar rematou o seu relatorio animándonos a mergullarmos na obra desta escritora universal, recitando uns versos do libro de Follas Novas: A Xustiza pola man que non teñen desperdicio. No coloquio saiu a reluzir Luzbel, Maruja Mallo, Rosa de Luxemburgo e o gran narcisismo da Real Academia Galega onde só hai catro mulleres fronte a 30 numerarios. É dicir, que o canto mixósino do intelectalismo galego da mágoa.

http://www.google.es/search?hl=es&q=Real+Academia+Galega&meta=

Texto e fotos: Fina Roca.?

15 Decembro 200824 Abril 2017

Luís Neira (Viveiro)

O Consello de Ministros vén de conceder a Medalla de Ouro ao Mérito no traballo a Luís Neira (1917), redactor xefe de El Heraldo de Vivero: xornal fundado no ano 1912, medalla de honor da cidade de Viveiro e Decano dos seminarios locais de Galicia, dirixido por Ángel M. Fernandez de la Vega e editado por Javier Canosa Penaba.

Don Luís leva case toda a súa vida vinculado a El Heraldo, anque tamén foi carteiro, tipógrafo e impresor, oficios dos que se sente moi orgulloso. Segundo o Heraldo desta semana, Neira, entrou a traballar aos once anos de idade como cajista da imprenta Fojo, compoñendo os orixinais do El Heraldo e de El Momento. Luís Neira e a súa dona, Melina Brochs -muller traballadora onde as haxa-mercaron unha pequena imprenta na rúa Zapatería de Viveiro (Almirante Chicarro 27) que é onde actualmente se compón e edita El Heraldo, semanario que non se vende -fonciona polas subscripcións- pero que se lee en todo o mundo. Onde hai un viveirense ou alguén ligado á vila, alá hai un subscriptor deste singular peródico, historia viva dos aconteceres de Viveiro.

Trinta foron os galalardonados deste ano.

Noraboa don Luís por tan merecido premio!

Luís Neira e Fina Roca (4-07-03) no Garoa na homenaxe ao seu gran amigo Luís Tobío.

Foto e texto: Marta Michelena e Fina Roca

11 Decembro 200824 Abril 2017

Pancho Pillado

Onte, organizada pola Asociación Cultural o Facho, Francisco Pillado http://gl.wikipedia.org/wiki/Francisco_Pillado Pancho Pillado para os amigos, dei unha magnífica conferencia no Centro Sociocultural Fundación Caixagalicia (R/ Médico Rodríguez, 2-4. A Coruña) sobre a Rosalía de Castro e As mulleres no percorrer da Hisoria.

Pancho fixo un ilustrado, exhaustivo, percorrido non só sobre Rosalía, senón tamén sobre o concepto que tiñan, teñen, das mulleres os pensandores universais. Vamos! Que non deixou títere con cabeza, dende Aristóles a Primo de Rivera, pasando por San Agustín, Freud, Erasmo, Quevedo, Lutero, Molière… Por faltar non faltaron nin os grandes pensadores do século XX nin os do XXI. Eses ‘ilustres persoeiros’ para quen as mulleres nunca pasamos de ser uns miserentos seres inferiores, uns bechos, cousas…

Pancho é un gran comunicador e encandilou a todos/as os presentes! Logo houbo un interesante coloquio, onde, un rapaciño recoñeceu que entrase no centro sociocultural sen saber de que ía a cousa, que entrase por entrar. Acabou dándolle as grazas ao conferenciante e organizadores do evento, porque aprendese moito e pasárao moi ben…

O dramaturgo Manuel Lorenzo, -quen en 1965 creou o grupo de Teatro O Facho xunto con Francisco Pillado-, e a escritora e política Pilar García Negro estaban entre o público.

Manuel Lourenzo xunto a profesora Lola Valcárcel:

http://gl.wikipedia.org/wiki/Manuel_Lourenzo

Texto e fotos: Fina Roca

3 Decembro 200824 Abril 2017

O Celeiriño (Viveiro)

Que fillos de puta! Malditos especuladores que son capaces de converter un barrio mariñeiro nun pobo fantasma. Son culpables todos: promotores e constructores (Inmo Xerión S.L), Banco que finanza as obras (Banco de Galicia), Concello de Viveiro (PSOE) que concede as licencias, Xunta de Galicia (PSOE+BNGa) que pasan por alto as barbaridades urbanísticas, partidos políticos que só pensan nos seus intereses partidistas, sindicatos que pasan de todo e armadores que só se preocupan de informatizar a lonxa facendo oídos xordos as desfeitas continuadas dun pobo, que como Celeiro, debería ser patromonio da Humanidade…

Alguén ten que pagar por deixar a tanta xentiña do común na rúa! Cómo é posible que os promotores de Inmo Xerión non estean na cadea? Pero en que país vivimos para poder deixar tiradas a 41 familias pola ambición de quen quería facer un edificio que espanta á vista chantado en medio e medio dunha magnífica e ancestral construcción mariñeira. Ata os máis ignorantes da vila sabían que onde ían excavar non había máis ca area e auga. Por que ninguén puxo remedio? Porque poderoso señor é don diñeiro…

Velaquí o que había e o que hai:

Porto de Celeiro, arquitectura tradicional

Composición virtual da promotora Xerión do edificio da desfeita que aínda se vende por Internet e que contaba con todas as bendicións legais.

Como se pode autorizar algo tan feo?

Que pinta o alumbrado navideño?

Visto esto, como é posible que ninguén estea na cadea? Que barbaridade! E seguirán a darlle diñeiro aos bancos para paliar a crise…

Fotos e texto: Fina Roca

12 Novembro 2008

Aves precursoras

Aves precursoras (As carrachentas)

Artigo de opinión da escritora MILAGROS FRÍAS:

http://www.lenguadetrapo.com/00119-NB-ficha.htm (Heraldo de Vivero (07/11/08)

El 14 de noviembre. a las 8 de la tarde, en la Casa de Galicia de Madrid, Fina Roca, presentará el libro As Carrachentas. Encontrar bajo un título tan específico un texo que sobrevuela la particularidad y las anécdotas, sin prescindir ni de la primera ni de la segunda es una grata sorpresa. La lectura resulta placentera y aspira a ser crónica de costumbres. documento sociológico, con mucho de antropológico, porque conecta con las raíces comunes que toda manifestación cultural que se precie tiene en ritos, crencias, festividades y modos de vida ancestrales que evolucionaron con el hombre o viceversa.

Estas bañistas tardías, como queda claro a lo largo del libro, surgieron en el siglo XIX y llegaron hasta finales del XX. Se trataba de aldeanas que al finalizar la tmporada de baños, digamos que oficial, aparecían en la costa en la primera quincena de septiembre. Venían en grupos de las aldeas cargadas hasta arriba de utensilios y alimentos y se alojaban en habitaciones alquiladas a precio muy económico. Tomaban los baños en número impar para combatir enfermedades, pasar un buen invierno y aprovechar el ocio para descansar de las duras tareas que realizaban durante todo el año. LLegaban con sus devociones y supersticiones, con sus rituales y creencias y se acoplaban a la vida costera msntrniéndose en una especie de apertheid -no tan riguroso como el de Sudáfrica- pero que estaba claramente delemitado.

Se agradece a la autora que en estos tiempos de globalización y progreso a toda pastilla, en la era de de los blogs y del universo Google que se detenga para mostranos el país de hace solo unas décadas, un país en blanco y negro como la mayoría de las fotos contenidas en el libro, hasta llegar al color de las instantáneas finales, que ilustran la época más reciente, la modernidad, la liberalización como muestra una de las carrachentas en la playa de Riazor. Es una carrachenta nueva ola, lozana y pizpireta, que ya posa risueña sin la vestimenta que la caracterizaba, sin el pañuelo en la cabeza, en toples, que es toda una síntesis del gran salto social que hemos dado en un abrir y cerrar de ojos. De la Galicia de corredoiras y trasgos, que inmortalizaron ilustres escritores autóctonos, a otra de autovías, investigación y casi, casi de tren de alta velocidad. En la edición cuidadosamente anotada, la autora, ha puesto especial interés en aclarar los contenidos y ofrecer una imagen totalizadora del fenómeno que elude la postal y logra el documento.También se ha esmerado en recoger testimonios orales, canciones y coplas populares a la que tan aficionados eran nuestros mayores. Afición que se va perdiendo aunque en Viveiro, soy testigo, se siga arpovechando cuanta ocasión se presenta para cantar a coro lo que haga falta.

la autora además de profesora de literatura es por derecho propio y carta cabal la simbiosis de la modernidad y la tradición sin que por ello se desmelene lo más mínimo. Se la ve orgullosa de venir de donde viene, y hace bien, porque sólo los que no olvidan el origen están en disposición de mostrar y facilita el relevo a los que vienen detrás, a nuestros sucesores, a los habitantes del presente y del futuro que tomarán el testigo de manos de los que le precedieron y lo tomarán preservando la riqueza cultural que reciban para que brille generación a generación como una llama viva. Y lo importante aquellas carrachentas que llegaban cada final de verano fieles a su cita como aves migratorias eran en verdad -y como dice la canción- aves precursoras del cambio que se avecinaba para la mujer, como si no se explica que unas sencillas campesinas en uso de su libertad pudieran venirse sin marido de vacaciones.

Mis felicitaciones a la autora, mi enhorabuena a la Editorial – A.C. Estabañón- por esta puesta de tiros largos y recomendarles que disfruten del libro. Está escrito con gracia, y desparpajo y es a la vez científico. Una muestra desenfadad y jovial de esta Galicia poliédrica que se solaza con las tradiciones sin dejar de progresar.

Los que estén en Madrid vayan a la presentación que donde haya un viveirés, está en Viveiro. Castelao lo decía de Galicia pero para el caso tanto da, que es lo mismo. Milagros Frías.

31 Outubro 200824 Abril 2017

Rúas sen salida…

Na coruñesa rúa Joaquín Galiacho os sufridos veciños están ata os miolos do parque de Oza. O alcalde Losada, non contento con telos pechados ao mundo exterior dende hai sete anos, agora, enxaulounos para saír na foto poñendo a primeira pedra dun parque que é a obra do Escorial e do que os veciños gozaban denantes de empezar as manidas obras.

Están a cargarse a vexetación autóctona a pasos acelerados.

Joaquín Galiacho, no cruce de Monelos, é unha república bananeira na que as ambulancias, como se ve nas fotos teñen que facer filigranas para poder entrar e saír. Pobre de nós como se declare un incendio! Co lindo que era pasear por este parque collendo setas, noces, castañas…

Alá o Concello coa súa conciencia…

Fotos e texto: Fina Roca

27 Outubro 200824 Abril 2017

O violinista do Corte Inglés…

Non sei como se chama, pero tampouco me importa…

Todos os días, a tódalas horas, o violinista do Corte Inglés, séntase nunha incómoda cadeira de praia diante da cabina telefónica, interpretando música clásica barroca coa mirada triste. O violín está descolorido, quizás nunca fose pintado, mortecino e elegante, como quen o acaricia…

Na tapa do violín caen poucos céntimos de euro para un músico entrado en anos, quen os recibe coa súa mellor sonrisa, cando quenta o sol.

FOTO Y TEXTO: Fina Roca

26 Outubro 2008

A Mareona asturiana

Nunca tantos ‘roxos’ vin xuntos! Impresionante a marea humana de asturianos que se trasladaron a Coruña para apoiar ao Sporting provistos de bandeiras e símbolos ‘rojiblancos’. Arrasaban as cores asturianas! Por cada bufanda ou camiseta azul, simbolos do deportivo, había centos de camisetas e bufandas vermellas. Dende primeiras horas da tarde, Riazor, estaba cheíño de aficionados de tódolos tamaños. O día estaba espléndido e as olas de Riazor impresionaban a todos cantos se debruzaban sobre a varanda do paseo marítimo, para observar as sufridas bañistas que pasaban olimpicamente da marea futboleira.

Lendoiro acababa de irmanarse co principado pero ata os máis tontos sabían que ían gañar os cinco mil asturianos que se desplazaron á cidade herculina para apoiar ao seu equipo. Depor-Sorting= 0-3.

Para que logo digan que hai crise! Cinco mil asturianos paseando por A Coruña…

Policías armados ata os dentes, os antidisturbios, rodeaban o estadio e bisbarra cun deplegue sen precedentes por estes pagos. Quo vadis? Se ben é certo que entre os seguidores de ámbolos dous equipos sempre hai gilipollas, borrachos e descontrolados, que non saben vivir sen dar a nota, non menos certo é que a mareona asturiana deu alegría a cidade coas súas bufandas, camisetas e bandeiras vermellas… Aupa os ‘roxos’!

Depor Sporting (26-10-06) Foto Fina Roca 011.jpg

Foto e texto: Fina Roca

18 Outubro 2008

Dolce Vita (Shopping Coruña)

Continuar lendo “Dolce Vita (Shopping Coruña)”

17 Xullo 200824 Abril 2017

Monelos, camiño da Igrexa. Parque de Oza

Ás poucas horas de que Marcos Graña asasinara de dous tiros de escopeta ao seu veciño, José Martínez Hilario, na rúa da Igrexa (Monelos) o Concello de A Coruña afanábase en poñer reixas aos escombros, como querendo tapar tódalas maldades dunha zona tan depremida como ambiciosa, onde non faltan edificios de luxo e casas decadentes, abandonadas a súa sorte ata que aparecen as paleadoras, que seguen a mandar en todo malia merecida caída de Martinsa-Fadesa. Cando tiraron as casas da rúa da Igrexa e mailas árbores que as rodeaban, figueiras, cereixos, loureiros, manciñeiras, limoeiros e pexegueiros, os ionquis das zona foron sustituídos polos camións de entullos, para desesperación da vecindade que ve correr as ratas dende as fiestras das súas casas. Dende que anunciaron a bombo e platillo a construcción do parque de Oza e empezaron a derrubar casas e leiras, todo cambiou, de momento, para peor.

A rúa da Igrexa chámase así porque vai dar Igrexa de Santa María de Oza. Comunícase co Castrillón e coa rúa Joaquín Galiacho que está tapiada dende hai moitos anos. A Casa branca que se ve na foto é a ‘casa do cura’, a quen non lle expropiaron nada, nin unha árbore; uns metros máis arriba, á altura do coche vermello, está o local social de Oza, onde mataron a Hilario. Matouno un tío que está como unha cabra, tiña montado o chiringuito no seu propio coche poñendo a música a toda pastilla ata altas horas da madrugada sen que ninguén facera nada para remedialo. De onde sacaría a escopeta? Se era del e tiña licencia de caza había que meter no trullo a quen lla concedeu.

As casas da dereita da Rúa da Igrexa quedaron reducidas a escombros.

A rúa da Igrexa entre as casas de antaño e as novas construccións. Se o parque de Oza segue adiante estas casas estarían nun lugar privilexiado, anque dubido que non perteñezan ás constructoras.