Categoría: Educación

Coido que todos aqueles nenos e adolescentes que non son capaces de sacar o curso adiante deberían ver este enlace. Eu recoméndoo a Orientadores e profesores trasnoitados e, por suposto, a papás e mamás súperprotectoras, amén de conselleiros e ministros de educación. Espero que vos goste…

http://kurioso.es/2012/04/13/papa-hoy-no-me-apetece-ir-al-cole/

Fina Roca

O IES Urbano Lugrís de A Coruña co gallo do centenario do pintor do mesmo nome celebra unha interesante exposición, que estará aberta ata o 23 de abril…

http://es.wikipedia.org/wiki/Urbano_Lugr%C3%ADs

As responsables da exposición, as profesoras Mercedes Rielo e Inés Astray, pretenden achegar a todo o alumnado -ESO, Bacharelato e Formación Profesional- á figura de Urbano Lugrís, de tal xeito que o nome do Instituto teña algún significado para todos os estudiantes.

A exposición complementase con diversas e entretidas actividades culturais sobre Urbano Lugrís das que caben subliñar unha morea de xogos  en equipo para alumnos/as de ESO, que se poden resolver ollando os cuadros expostos: fichas sobre a vida e obra de Urbano Lugrís, puzles, crucigramas, revoltigramas, xeroglíficos, debuxos, etc..

  
Profesora Rielo

Outra das actividades realizadas para celebrar o centenario, baseándose nun cuadro de Urbano Lugrís, a Torre de Hércules, foi participar no 24 Concurso Escolar da ONCE con dous vídeos sumándose á reivindicación da Torre de Hércules patrimonio da Humanidade na que participan alumnos/as de ESO e Bacharelato, que podedes ver en:

Vídeo sobre la obra del pintor del mar:    

Os mal chamados profesores ‘non universitarios’ están a examinarse para conseguir unha praza de mestre de Infantil e Primaria, ou de Secundaria…

E digo ‘mal chamados non universitarios’, porque todos/as pasaron pola universidade, cando non teñen un doutorado ou tropecentos másters. Claro que, para ser profe de Infantil, Primaria e Secundaria, non basta con ter tropecentos títulos, hai que ter vocación de ensinante, xa que alumnos e xuntas directivas nomeadas a dedo poden acabar coa paciencia de calquera. Non son os máis preparados, -quen ten dominio de aula e vocación- os que acceden ao ensino público, senón quen máis enchufes ten.  A preparación académica depende dos cartos e ata os máis burros poden adquirir títulos. Na privada, cómpranse as prazas, dependendo do centro, constituído en cooperativa, pero subvencionado polo Estado, unha praza de profe está nos tres quilos mínimo…

Antes os ricos invertían nos bancos para empregar aos fillos ‘tontos’, aos que non valían para estudiar, e ás fillas buscábanlles un marido con posibles. Agora inverten en Política (subvencionando partidos) ou en Educación, pagándolles másters e cursos no estranxeiro a esgalla, baremables, para facelos funcionarios docentes, cando non valen para o Senado…

Vocacións docentes hai poucas! Xunta, tribunais e sindicatos seguen a exercer o corporativismo i enchufismo. Dende que as oposicións son autonómicas, quen máis quen menos, ten un parente nun tribunal, ou catro paisanos da súa parroquia. Quen ten padriños sálvase, quen non os ten, ten que ser o número un en todo…

Das 18.000 persoas que aspiran a unha praza das 3.125 ofertadas pola Consellería de Educación da Xunta de Galiza, o 60% son interinos/as. Entraron pola porta de atrás, presentándose a unha oposición e suspendéndoa. Das listas de suspensos, que non sempre son transparentes, e corren cando non deben, saen os futuros profes substitutos e interinos. Os interinos, para gaña-la oposición, só teñen que presentar e defender unha programación.

Pois ben! 500 interinos da presente convocatoria foron excluídos das oposicións por non axustarse a dereito a programación presentada, segundo ás normas da Consellería de Educación.

E van e montan en cólera, non só os excluídos, senón os Sindicatos…

Manda truco na Habana! Non se explica que os Sindicatos do Ensino armen a Marimorena a favor dos excluídos en contra dos tribunais docentes, que por primeira vez fan o que deben: axustarse a normativa vixente. De seguro que teñen algún fillo entre os excluídos, cando non son eles mesmos, os sindicalistas, os que quedaron fóra do sistema…

Están excluídos e punto! Que cada quen presente o seu propio recurso. Non é de recibo que a Consellería veña de garantirlles o posto de traballo para o próximo ano aos 500 excluídos por facer mal a programación, para evitar o coñazo dos sindicatos…

Os opositores restantes, os non excluídos, non teñen quen os defenda. Deben loitar por esas 500 prazas a maiores, recorrendo, incluso, aos tribunais de xustiza, porque, ao non estar excluídos, suponse que fixeron as cousas ben, pero van suspender por falta de prazas…

500 prazas máis non é moco de pavo…

Máis ainda, os opositores non presentados, no caso de que lle dean a razón á totalidade dos excluídos, deben reivindicar o seu dereito a permeanecer nas listas de contratación por agravio comparativo e favoritismo manifesto…

Vamos! Non ten sentido que, as mulleres embarazadas, a piques de dar a luz, aspirantes a unha praza na rama sanitaria, non tiveran ningunha prevenda á hora de examinarse, pero queren favorecer a 500 interinos, que fixeron mal a programación. Se o requisito indispensable para optar ás devanditas prazas era facer unha programación e fixéronna mal, pois a outra cousa: ás colas do desempleo, por exemplo! Como o resto de galegos e galegas que traballan na Hostelería ou construcción, malia ter carreiras universitarias…

 Basta xa de favoritismos! En Galicia, coma sempre, quen ten padriños sálvase e quen non os ten, vaise ao carallo…

Para confirmar o que digo, abonda con observa-la lista dos futuros aprobados, ou interinos. Quen máis, quen menos, os/as profes, teñen un fillo/a examinándose, e son os profes os que forman parte dos tribunais. Nun mesmo IES pode haber catro ou máis membros dos tribunais. Todos nos coñecemos… 

Así funciona:

-Eu vou de vocal, ou presidenta, a Matemática, pero ti vas a Lingua, onde está matriculado o meu fillo, ti apróbao, ou dalle boa nota para que quede nas listas de contratación. Eu farei o mesmo pola túa sobriña…

Como funcionan as listas?

Así:

-Sintoo, pero pasou o seu turno, cansámonos de chamalo e mandarlle comunicados sen que vosteda nos respondera.

-Nunca nada recibín! 

Coas listas hai que esta ao loro, non é o mesmo facer unha substitución de seis meses que de quince días. Todo depende do controlador de turno, de como corren sen que os ‘sen padriños’ se decaten.

No Ensino, como nas notarías, o corporativismo existe co visto bo dos Sindicatos desclasados…

 Fina Roca

A Coruña. Sábado, 5 de maio de 2007

22 carpas de Educación Infantil, Primaria , Secundaria e Universitaria acercaron a Ciencia e as Novas Tecnoloxías a grandes e pequenos. Había que ver aos máis pequerrechos explicando os seus traballos! Moreas de xogos espallados por todo o parque, por faltar non faltaron nin os Cabezudos, nin as carreiras de caracois que gañou Martín Patiño, de oito anos, de avións de papel (Carla Pereira), de cubos de xelo (Carlos Seijas e Santiago Sestar), xadrez e damas xigantes, papiroflexia, etc. Os museos coruñesos sumáronse á festa abrindo as súas portas de balde. Todos os participantes eran de A Coruña e provincia, agás o IFP Porta da Auga de Ribadeo. E todos vestían do mesmo xeito; camiseta amarela con eslogan e topónimo en castelán: XII Día de la Ciencia en la calle. La Coruña. 

Velaquí algúns dos traballos máis interesantes:

URBANO LUGRÍS, A CORUÑA, antigo POLITÉCNICO: Instituto público de ESO, Bacharelato e Ciclos Formativos de Electricidade, Electrónica e Mantenimento Electromecánica. Un fato de alumnos/as e profesores de FP presentaron varias actividades moi interesantes relacionadas coa Enerxía, Robótica e Pneumática: Aproveitamento da enerxía fotovoltática, Robot controlado por microcontrolador e Sistema Pneumático. Había que ver como funcionaba unha neveira con placas solares! Estudiantes participantes:Andrés Reixa, Dani Sabio, Estefanía Pose, Diego Pérez, Javier Castro, Miguel García, César Javier García, Jorge Pérez.  Profesores: Ángel Dominguez, Francisco Carneiro, Faustino López, Arturo Mesura, Daniel Piñeiro, Antonio Rabina, Esteban Rodríguez.

  Fotos e texto: Fina Roca.

   IES Urbano Lugrís

 Carpas, xogos infantís, prantas:

 Biotecnoloxía.Física e Química

  Cohetes de auga

  genomas

Bonsais e… que sega a festa nos Centros Educativos.

?

Para inculcar hábitos estables de lectura, a nivel familiar i escolar, hai que partir da realidade existente dos preadolescentes e adolescentes. Aos xoves interésalles pouco o mundo dos adultos e non senten ningún atractivo polas Institucións públicas. Ler libros, en papel impreso, non entra dentro das súas prioridades, senten paixón catódica polos móbiles de deseño, música estridente, motos, coches, Internet e todo canto estea prohibido ou mal visto: drogas e alcohol. Prefiren pinzar motos, desafiar aos veciños cos botellóns, asistir a un concerto de música electrónica, no que non faltan drogas, antes que gozar sosegadamente cunha novela de aventuras…

A adolescencia é un período difícil de vivir en especial nas zoas industrializadas nas que, debido aos ‘reaxustes’, cambian leiras e hortas por cemento: demasiadas persoas en paro. Os rapaces se teñen grupo, realízanse con el, pero se non o teñen pásanas putas. Ninguén lles fai caso, cando non se senten identificados co seu barrio, familia, escola ou instituto. Cando non atopan opcións válidas para a súa forma de ser, agrandan os seus problemas ata límites insospeitados, levándoos á fuga da casa, ás tentativas de suicidios -debidos en moitos casos ao fracaso e acoso escolar- ás toxicomanías, ou ás crises nerviosas capaces de desesperar á familia e profesores…
 Por regra xeral, os xoves, detestan que os adultos métanse nos seus gustos musicais, forma de vestir e panda, pero están encantados con que mamá cubra as súas necesidades, a chacha que lles dá confort, e papá a guita. Os egoístas non se plantexan saír da casa para independizarse, nin están dispostos a comparti-la habitación cos avós cando os pisos son pequenos: hai que facerlle sitio a cadea musical, á TV, Ordenador, Mp3…

Os cachorros da burguesía adiñeirada falan varios idiomas, reciben cursos no estranxeiro, escriben novelas estúpidas, fan cine, música e anuncios televisivos, pero tampouco len nada: chegan á Universidade totalmente desconectados coa realidade existente porque a familia adoita pechalos en urbanizacións e clubs de luxo, para evita-la mestizaxe coa xente de barrio. A Universidade non selecciona aos mellores, senón aos máis preparados e estes son os que dispoñen de máis medios económicos. Os cachorros ricos son os que máis se desfasan cando saen de excursión, ou cando non están vixiados, entón son uns mentirosos…

Da droga non se salva ninguén! Nin ricos nin pobres! A paixón polo prohibido dispara o consumo tanto nos fillos do paro, como nos da jet-set. A prohibición do consumo fai que o producto empeore no mercado negro co conseguinte prexuízo para a saúde. A meirande parte dos rapaces consumen algunha sustancia. Droga e alcohol unen a tódalas tribos urbanas. Os pais, adiñeirados ou no paro, os protexen, pero eles sos organizan as súas movidas…

Das mensaxes de reivindicación social dos Beatles e Rolling Stones, líderes das protestas xuvenís dos anos 60, pasamos ao tumulto dos sons electrónicos con ritmo repetitivo e monótono: os seus grupos musicais promoven a provocación, desprezan o virtuosismo instrumental, teñen obsesións escatolóxicas con fixación no falo e ata os seus graffitis son escatolóxicos: pesadelo de profesoras, curas e feministas…

O rock actual está cargado de connotacións sexistas (‘teta que man non cubre, non é teta senón ubre, furado con pelos hai que fodelo’) e o hard- rock lanza constantes mensaxes hitlerianos. TV e Internet proxectan violencia e sexo duro. Os adolescentes enfróntanse dende hai tempo á perda de valores universais e caída dos ídolos…

A súa sabedoría ‘etílica’, alias botellóns, non difire gran cousa da dos adultos, deses sabios tabernarios, que seguen a  conducir cunha copa de máis. Os rapaces/as están marcados pola Cultura dos baixos presupostos, cómics xaponeses, música electrónica e industrial: a cultura de usar e tirar. Ollo! Non leen eles, pero tampouco leen os seus proxenitores e profesores:

Convén saber que:
– Dende o Convenio de Xenebra (1936) mundializase a prohibición do consumo de Drogas. As  Aminas e LSD foron legais ata 1970. As drogas de deseño, tan en boga ata nos patios dos institutos, son as primeiras da Historia consideradas ilegais dende a súa creación…
– As Drogas ao longo da Historia foron legais sempre.  Nas tabliñas Sumerias fálase das vantaxes das adormideiras. No papiro de Ebers os exipcios recomendan o Opio. Os gregos consumían a esgalla opio, cáñamo e haxix con vino e mirra? No Antigo Testamento se defende a cultura etílica: regan con viño cada ocasión importante. Nembargantes o alcohol non agrada aos musulmáns, nin aos budistas e indúes: prefiren o cáñamo. Por influencia do Cristianismo, na Idade Media, entronizase o alcohol e se desterran o resto drogas.
– No s. XIX descóbrense os principios da codeína, cafeína, cocaína, mascalina e barbitúricos. En 1900 todas as drogas coñecidas están dispoñibles nas farmacias e droguerías. Nos EE.UU a Lei Harrison (1914) prescribe a heroína, a cocaína e o opio. En 1936 mundializase a prohibición..Os romanos reprobaban as drogas cando se utilizaban para matar a alguén ou a eles mesmos…
 

Á Historia Elemental de las Drogas de Antonio Escohotado, Ed. Anagrama e Informe Aclad, da Asociación Cidadá contra a Droga na Coruña, e ao mito da morte e resurrección: mito de Isis e Osiris. Me remito…
 

As propias Universidades, en especial a Galega, se voltaron tan estreitas que fomentan tensións entre Cultura e Sociedade, como o PP e PSOE, especializándose en Egoístas e ríndose dos Altruístas…

E dos Institutos mellor non falar, xa que dende que se implantou a LOXSE máis que centros educativos parecen centros de acollida. Os profesores xa non son docentes, son gardas xurados. Os intelectuais e humanistas sobreviven a duras penas con fortes vetos para as súas publicacións e mensaxes positivos…

Que queredes? Son os propios catedráticos de Instituto e Universidade os que fomentan os guetos poñendo cota ao alumnado, que pode promocionar, ou licenciarse, para evitar non só a intrusións profesional, senón tamén o ascenso das clase sociais menos privilexiadas…
 

De aí a importancia de fomentar hábitos lectores estables, anque teñamos que recorrer ao botellón a nivel aula, ou fumar haxix para que lean a Pipa de Kif…

Eu cando lles leo algo en clase, están superatentos e caladiños. Fina Roca.
  ?

A multinacional Alcoa, líder mundial da fabricación do aluminio, con centros de producción en 37 países, entre eles España, participa en tódalas fases da Industria: tecnoloxía, minería, refino, electrolisis, fabricación e reciclado. 

O presidente mundial de Alcoa, Alain Belda, ven de anunciar o despido de 6.700 traballadores para aforrar 125 millóns de dólares en impostos, logo de traspasar a meirande parte das factorías ao grupo noruegués ORKALA: o maior productor de silicio do mundo..

Disque a causa real da estampida radica na subida do 30% da enerxía eléctrica e na aprobación en España do Plan Nacional (PNA) de Emisión de Gases de Efecto Invernadoiro para 2008-2012, segundo o Protocolo de Kioto…

Os sindicatos maioritarios fanse os despistados, calan, cando a multinacional con sede nos EE.UU non descarta ‘axustes’ nos cadros de persoal das factorías españolas, incluídas as galegas de Sabón, Arteixo e San Cibrán, onde os niveis de contaminación son tan alarmantes, como en San Juan de Nieva, Asturias, onde teñen instalada a maior fábrica de zinc electrolítico do mundo…

Outrora, os Comites de Empresa, solucionaban os problemas con asambleas e folgas, agora, reúnense cos comités europeos en hoteis de cinco estrelas, a gastos pagos pola Patronal, e adoitan recorrer aos eufemismos para evita-la alarma social, segundo as consignas da globalización.  Ao peche das empresas chámanlle reestructuración, axustes ou reconversión industrial; ao despido libre, regulación de emprego, á evasión de impostos FUNDACIÓNS, e a folga xeral, paro. Mais, se a bolsa baixa, é que ten unha evolución descendente…

Para evitar problemas políticos, as coalicións de familias archimillonarias, alias multinacionais, recorren as FUNDACIÓNS e VOLUNTARIADO, creando a base de regalos interesados unha dependencia real das Institucións públicas.

 A FUNDACIÓN ALCOA dedícase a subvencionar Programas altruistas, caros ou de non máis de 6000 euros, e a plantar arboriños para lavar a conciencia da multinacional, xa que está a desforestar o planeta abrindo novas empresas altamente contaminantes, para as que se necesitan máis de de 50.000 Hectáreas. É tal a hipocresía desta fundación, que se deita dos centros educativos públicos, ou calquera outra institución que administre a miseria, para evadir impostos e facer propaganda de balde de se mesma co visto bo das autoridades políticas, acompañada sempre dun sospeitoso voluntariado á americana, que se pasea polos centros públicos co buzo e mailo logo da empresa privada… 

O caso é saír na foto! Entendo que os lambecús queran codearse cos executivos de Alcoa, pero non entendo que o bipartito galego (socialistas + nacionalistas) ceda os centros educativos públicos ás fundacións privadas sen consultar o parecer do Claustro de Profesores, dando unha información equivocada ao alumnado da ESO, Bacharelato e FP… 

A Consellería de Educación está a venderse por un prato de lentellas! O procedemento é moi sencillo: a Fundación ofrece unha máquina, unha cadeira de rodas, catro ordenadores portátiles, unha viaxe de balde, un premio en metálico, ou os materiales necesarios para axardinar unha zona, a cambio da propaganda: a foto dos alumnos prantando árbores con algún executivos ou voluntario de Alcoa. Inspectores educativos ou Delegados saíndo na TVG interesados na exposición da reciclaxe dos embases de aluminio, ou a Xunta Directiva dun centro de Infantil, Primaria ou Secundaria, departindo amigablemente cos inxeñeiros e conferenciantes de Alcoa… 

Por exemplo! A próxima semana no IES Urbano Lugrís de A Coruña, traballadores de Alcoa van colaborar na plantación de árbores, dando unha morea de conferencias na aula magna do instituto para fomenta-la educación medioambiental dos estudiantes. Logo haberá ágape na Biblioteca ao que non está invitado o Claustro de Profesores: tampouco lle consultaron o seu parecer sobre o evento e iso que teñen empapelado o instituto e bisbarra co logotipo de Alcoa, cousa que non comparten moitos profesores e profesoras…

 A min, todo isto de Alcoa recórdame a omnipotente saga da Fundación de Isaac Asimov, e tamén a Fundación do dramaturgo Buero Vallejo: un inmenso mundo de emocións de ciencia ficción e da realidade existente…

Ata sempre amigos e amigas! Grazas por me leer en Bélxica, Portugal, México, nas Seycheles e nas Hispanias. Fina Roca.

Ollo ao dato! O vindeiro 30 de novembro hai eleccións sindicais no ensino público, mal chamado ‘non universitario’, habida conta de que todos os profesores/as pasaron pola universidade, agás as bellas grorias de FP: expertos, mestres de taller, antigos peritos, que van de enxeñeiros superiores e obstentan grado de catedráticos; os mandamais dos IES cos seus horarios privilexiados, avaliados polas Centrais Sindicais maioritarias e Inspección da quenda…

Os Ciclos de FP, masculinizados por razóns históricas, empezan en outubro e acaban en maio, fronte a Primaria, ESO e Bacharelato, que ao estar feminizados (máis profesoras ca profesores) empezan un mes antes e rematan trinta días despois. Os Sindicatos calan…

 No meu centro impártense Ciclos Medios e Superiores de FP, ESO e Bacharelato. Un ano si e outro tamén, os mellores horarios pertenecen a un grupo minoriatario dos Ciclos Superiores de FP e Bachareleto. Tanto ten quen mande! Estes tíos e tías sempre se arriman ás Xuntas Directivas nomeadas a dedo pola Consellería de Educación, para manter os seus privilexiados horarios. Os lambecús, trepas e caudillos… 

Hai certo sector do profesorado que nunca fixo unha garda, nin unha titoría, nin ten un oco entre clase e clase! É dicir que entran as 8:50 e rematan a xornada laboral ás 12:50. Cando non teñen dous días a semana sen ningunha hora lectiva, ocupados con ‘cargitos‘, sen formar parte da Xunta Directiva… 

Confeso que, como funcionaria en activo da categoría A con 35 anos de servizos prestados, a piques de prexubilarme, tiña certa esperanza en aquilo de ‘Móvete Touriño’. Pero que va! Touriño non da arrincado, vai máis lento co coche de liña de Viveiro…  

No ensino estamos igual ca antes, con Fraga + Currás. Non se nota o cambio para nada, porque non hai cambio! Consolídanse as mamonadas precedentes. Seguen os mesmos cans con distintos colares. Demonizan aos profesores/as, que cren no que fan, colgándolles o San Benito de conflictivos, moscas colloeiras, vagos ou maleantes, e suben aos altares aos que non rascan bola, coa desculpa de que colaboran coa Dirección e votan sí a todas as súas propostas anque ronden a ilegalidade…

 Xa se sabe!

Quen ten maior carga horaria son os interinos e os funcionarios/as que non comungan con rodas de muíños. É o prezo que hai que pagar por ser libre e independente…  

Na profesión, como na vida, quérenos mudas e submisos! Comigo van de cachas! Nunca me asustaron os inquisidores, nin sequera os promotores inmobilarios, para canto máis os novos caudillitos e caudillitas democráticas nomeadas a dedo! Non teño reparo algún en plantarlles cara e así me vai. Pero, como me gusta o meu oficio, podo sobrevivir á estupidez humana… 

Se o propio goberno non se atreve a quita-la materia de Relixión de oferta obrigada ou mandala ao ábano das optativas, para non cabrear aos privelexiados varóns da Conferencia Episcopal, que viven a corpo de rei nos pazos arzobispais, pois, non é de estrañar que os inspectores ‘educativos’ do bipartito galego e os representantes sindicais, que son os mesmos/as que había antes de que socialistas e nacionalistas chegasen ao poder, pasen dos horarios e do cartel de ‘Medellín’ dos centros educativos.

No meu IES os horarios xeraias fíxeronse públicos por Santos e Defuntos! Como para facer un magosto con eles! Estiveron facéndoos e desfacéndoos ata que quedaron a gusto dos gurús de sempre. Hai xefes de departamentos casi unipersonais (con só dous profesores) con 9 e 10 horas lectivas, para quen inventaron cousas como ATS, REP, FCTC, MAN, MANT, EX ou PEN : non se sabe que significan algunhas siglas. Pero si sabemos que no están regulados como cargos orgánicos, como tamén sabemos as horas que ‘desgravan’ por cada cargo, xefatura de departamento ou titoría, pero, segundo o Xefe de estudios de diurno as/os profes que responden a ese raro patrón de acrónimos e siglas, están a quitarlle as castañas do lume á directora (que non da clases) xa que traballan sábados e domingos. Vamos! Como os chinos que descoñecen o descanso semanal…

Espero que os Sindicatos tomen nota, agora que estamos en campaña electoral. Se algunha candidatura desfai esta desfeita, votareina e pedirei o voto para ela…

Máis aínda, o Xefe de Estudios de nocturno, que libra 15 horas por cargo, NON DA UNHA SOA HORA LECTIVA, NIN FAI UNHA SOA GARDA NO NOCTURNO. Pero hai xefes de Departamento, que mandan no diurno e nocturno, que libran máis que calquera cargo directivo… 

Denunciar os privilexios e desigualdades nos centros educativos públicos, coido, que é un acto nulo de pleno dereito, porque ninguén fai caso das denuncias do profesorado, pero, como é tan fácil denunciar, cumpre facelo: abonda con facer copia dos horarios xerais con cargo a usos administrativos, marcar con fosforito as irregularidades, privilexios e resto de mamonadas, e mandalas, firmadas ou anonimamente, ao Delegado Provincial, Consellería de Educación, Centrais Sindicais, -ou por Fax dende o propio centro. Que pague o Estado! Coidadiño que pode haber horarios paralelos!- Incluso, podedes mandalos a esta bitácora se tedes medo á represalias, garanto o anonimato…

Neste blog, na lista de ligazóns, tedes o regulamento orgánico vixente dos centros educativos públicos e un formulario de suxestións e queixas…

 O normal sería que os inspectores investigaran a fondo, que para eso están, pero, cando visitan os centros, péchanse nos despachos cos membros das xuntas directivas e punto, ou limítanse a pedi-las programacións, que non valen para nada, cando non lle preguntan aos xefes de departamento, que tal se portan os profesores integrantes do mesmo, como se fosen espias…

Da Mesa Sectorial mellor non falar…

Ollo! Se es ti, o denunciante, quen vai pola Inspección ou pola mesa, axiña se poñen en contacto cos directores/as nomeados a dedo e xa se sabe, pasarás de víctima a verdugo, agás esteas afiliado a algún Sindicato. Pero a tes clara como os infractores do teu centro educativo estean tamén afiliados aos sindicatos maioritarios, vanlle dar a razón a eles, porque son xente moi prestixiada, grazas as cabras tolas da lexión, que os apoian en todo… 

Menos mal que termos INTERNET, porque a Prensa tampouco se fai eco do mal roio que hai no Ensino Público mal chamado non universitario…

Ánimo coleguiñas, dignifiquemos o ensino público! Acabemos coa corrupción! Non máis cargos a dedo! FINA Roca.

?

Por fin! Hoxe empezaron as probas de Selectividade, un curso menos que atender…

O profesorado de 2º de Bacharelato esperamos este día coma auga de maio! Os estudiantes pásano mal, as familias peor, pero os profesores/as estamos a velas vir! Hai quen depende das notas da Selectividade, para ter choio para o ano que ven. Se aproban, ben! Se destacan polas notas, mellor! Pero como suspendan, imos de cachas! Do fracaso escolar nunca culpan ós alumnos, nin ós seus proxenitores, inspectores, conselleiras, bispos, ministras e demais axentes sociais. Non ho! As culpables somos nós, as profesoras e profesores. O estudio require esforzo e dedicación por parte de todos…

Cabe subliñar, que na meirande parte dos IES galegos, os catedráticos, numerarios e agregados, foxen da Selectividade como gatos escaldados! De feito, moitas materias avaliables na Selectividade están nas mans de interinos e substitutos. Por que? Porque as notas son públicas e notorias, se publican en Intenet, en tódolos xornais e nos taboleiros das entidade públicas e privadas…

O mobing existe! E xa se sabe…
Quen máis quen menos prefire pasar desapercibido, para non ser avaliado polas notas do seu alumnado e vai cobrar igual dándolle clases a cursos menos problemáticos! Ninguén te vai valorar por pertencer ó grupo de profes de maior carga horaria por non comungar con rodas de muíño ou por te-la osadía de plantarlle cara á Xunta Directiva da quenda nomeada a dedo. Os Inspectores pasan de todo, te ningunean como lles deas a tabarra! Moitas veces son os tus propios compañeiros de traballo, xeralmente trepas, os que te poñen ós alumnos en contra, para que non destaqen na túa materia…

Para confirmar o que digo abonda con botar unha olleada ós horarios dos profesores públicos ou concertados (hoxe en día temos o mesmo patrón) e as notas da Selectividade…

Non é casualidade!
Quen non rasca pancada ten os mellores horarios! Hai, incluso, quen dobla con outro compañeiro con só sete ou nove alumnos por curso e aula. Se arrimas a ascua ó alumnado que máis o necesita, terás que apancar coa ESO, Bacharelato, Selectividade, titorías, gardas e alumnos mal ubicados, inmigrantes, que non entenden nada por ter carencias de todo tipo, para quen as clases de apoio son insuficientes…

Coidadiño! Que coa nova lei de Educación o plus de productividade co visto bo dos Sindicatos, está nas mans de directores e sopragaitas. Os contestarios/as non vamos cobrar nin un céntimo de euro! Pero desta cousas xa falaremos cando colla as vacacións e me quede tempo para escribir o que penso, agora me están examinando de selectividade, pero aínda me quedan os de primeiro de bacharelato e 4º da ESO. Fina Roca.