Carmen Formoso gañou a batalla. Agora só falta que Marinita Castaño lle devolva os cartos de A Cruz de SanAndrés. A Literatura fixo Historia e xustiza. Que se acaben os premios literarios amañados entre amiguetes e que metan no trullo a quen negocia coa propiedade intelectual.
En Galicia abondan os amaños! Sempre gañan os mesmos, ou seus fillos, curmáns, amiguetes e sobriños.
Por fin! Unha xuíza condena ao presidente de Planeta, José Manuel Lara Bosch, acusándoo de proporcionarlle a novela da escritora gallega ao finado Premio Nóbel e plagista maior, Camilo José Cela, para que escribise A cruz de San Andrés. Non contaban os capitoste do poder socio cultural, que unha escritora, muller e galega, lles plantase cara en 1995, -a Cela e Lara-, por plaxiarlle con premeditación alevosía a súa novela Carmen, Carmela, Carmiña.
Podedes seguir esta noticia no blog de Carmen Formoso ou en La Voz de Galicia de hoxe:
Organizada pola Asociación cultural O Facho, a escritora, profesora e política, Pilar García Negro dei unha conferencia na aula de prensa da Fundación Caixa Galicia (17-12-08). Gran coñecedora da obra rosaliana, Pilar, comenzou o seu relatorio chamando a atención de que ‘faise preciso desentrañar os motivos dunha falsa lenda que aínda hoxe en día envolve a vida e obra de Rosalía de Castro (1837-1885) . Cumpre devolver a esta gran escritora, galega, á verdade da súa produción literaria, ao seu radicallismo e a súa transgresión coma muller librepensadora, poeta, novelista, ensaísta, articulista, actriz… Rosalía representa a esencia e inicio da modernidade galega, é a voz e interpréte principal da historia contemporánea de Galiza, a primeira feminista do seu tempo e se cadra da Europa do século XIX. O seu feminismo non foi casual, para nada! foi froito da correlación existente entre a súa posición vital, filosófica, social e política. Rosalía era unha muller moi culta para o tempo que lle tocou vivir…>>
A profesora García Negro doíase das críticas adversas que ao longo da Historia tivo tan egrexia escritora. Mesmo Unamuno, e os seus coleguiñas do oitocentos, tiveron unha ridícula visión da autora deFollas Novas. Para Miguel Unamuno ‘Rosalía era unha pobre aldeá que dei exemplode virilidade e independencia de espírito’. Non fai falla remontarse ao século XIX para descubrir que os intelectuais galegos pensan igual cos escritores da xeración do 98 que tan mal trataron a nai da patria galega. Mesmo Xesus Alonso Montero en 1972 fixo un desafortunado retrato de Rosalía baseado nos falsos tópicos exitentes en tor a unha escritora galega, Rosalía, que creeou unha obra diferente, e que pon de manifesto tanto a hipocresía social como o decrépito da literatuta, reivindicando, o dereito das mulleres a escribir e cobrar por elo. Desafiando, incluso, a falsa moraliña da Igrexa Católica, facendo a Luzbel (Lucifer o anxo fermoso que se rebelou contra Deus) protagonista na súa obra, convertendoo nunha fermosa e terreal muller.
Pilar rematou o seu relatorio animándonos a mergullarmos na obra desta escritora universal, recitando uns versos do libro de Follas Novas: A Xustiza pola man que non teñen desperdicio. No coloquio saiu a reluzir Luzbel, Maruja Mallo, Rosa de Luxemburgo e o gran narcisismo da Real Academia Galega onde só hai catro mulleres fronte a 30 numerarios. É dicir, que o canto mixósino do intelectalismo galego da mágoa.
%200061.jpg "Conferencia de Pilar G. Negro na F. Caixa Galicia (17-12-08) 0061.jpg")
%200011.jpg "Conferencia de Pilar G. Negro na F. Caixa Galicia (17-12-08) 0011.jpg")