pobos vilas e praias

O pasado sábado, organizada pola Asociación Cultural e Recreativa Comarcal Vivariense, houbo unha xuntanza de 70 viveirenses/as no quilómetro cero de Galicia, en Lalín, no restaurante Agarimo, para participar na festa do cocido, festa que se celebra cada ano dende o domingo anterior ao Entroido e que dura un mes coma mínimo. Cabe subliñar que hai autopista dende A Coruña a Lalín e que axiña se chega, unha hora aproxidamente. Eu facía moitos anos que non pisaba esta terra da comarca do Deza e atopei todo moi cambiado.

A Plaza maior está moi linda e chama a atención a escultura do cerdo que podedes ver nas fotos.

Que ben comimos!
Que cocido mi madriña!
Non faltaba de nada, carne de cocho e vaca, grelos, chourizos e patacas. Os chourizos pingaban as patacas que daban gloria, incluso, habíaos de cebola e dos outros. De postre filloas, leite frita e queixo do país con membrillo. Mercamos queixos, touciño con e sen febra e chourizos. Antes de xantar fixemos un percorrido polas tascas da vila e monumentos.
Mágoa non poder ver o museo! Estaba pechado…
Lalín conta con persoeiros tan ilustres como Laxeiro: Xosé Otero Abeledo.

En 1984 o ex presidente da Arxentina Raúl Alfonsín visitou estas terras habida conta de que os seus avós son de Casaldernos, Alfonsín é o neto de Serafín. A vila está irmanada coa cidade na que naceu o ex presidente: Chascomús. De Lalín tamén era Cuiña, quen, como non comungaba coas rodas de muíño de Rajoy and company, foi ‘vilipendiado’ polo seu propio partido!

Texto e fotos: Fina Roca

Fotos e texto: Fina Roca

A praia de Sacido (Galicia), situada no extremo occidental do paseo marítimo de Viveiro (Lugo), é unha fermosisima cala de area moi fina e branca de 90 metros cadrados, que está rodeada dun gran acantilado e pequenos cantís mariños cubertos coa vexetación propia da ribeira viveiresa: piñeiros bravos, xestas, abruñeiros (os endrinos casteláns cos qu se fai o Pacharán), loureiros, silvas, moreiras, fentos rizados, fungos, toxos e flores silvestres, como liririos e madreselvas, e todas cantas flores hai relacionadas coas herbas de San Xoan: ruda, herba Luísa, fiúncho, lavanda, espadeira…

Cala de Sacido

Na beira das 144 escaleiras da praia, único camiño de acceso, aínda podemos ver entre as herbas, os saborosos careixóns (fresas silvestres), temén chamados cacareixós, amorodos, morotes ou morangos…

Escaleiras de acceso á cala de Sacido

Confeso a miña fidelidade por esta praia e pola ‘piscina’ de Xaime, un remanso natural de auga salgada na que da gloria bañarse…

Outrora, os cativos e cativas, agachabamos entre as rocas e loureiros unha lata grande de marmelo, para cociñar nas brasas o que collíamos coas nosas propias mans: mexillóns, minchas, nocos, cangrexos, camaróns, ourizos, navallas ou longueiróns. Pasabámolo en grande! E sempre había algún mariñeiro coa súa dona botando a rapeta, para xunta-lo peixe. Daquela non había paseos marítimos, nin espigón desmesurado, nin ‘salgueiros’ con minigolf…

Pero, como poderoso señor é don Diñeiro! Acabaron poñéndolle reixas ao monte beneficiando aos Salgueiros a conta dos carballos, castaños e piñeiros. O Motel as Sirenas ten unhas vistas fabulosas, pero o acantilado vaise ao carallo:

(Reixas a escasos metros do acantilado. Os Salguieros -donos do Motel as Sirenas- cercaron o monte con alambradas para facer piscinas e minigolfs, esquecéndose do señorío de paso e pechando ao mar os ancestrais camiños públicos…)

Como cada ano hai máis obras coa conseguinte poda de ábores, os desprendementos e a erosión están servidas. Para corroborar o que digo abonda con darse un garbeo ata Sacido no coche de San Fernando. Non só observaredes en directo as fochancas de medio metro de ancho tapadas cunha semple valla metálica, senón tamén o peche do único camiño público que había ao final do paseo marítimo, para favorecer a construcción de 90 apartamentos turísticos. E iso que agora mandan os outros…

De seguir así van urbanizar a Colleira.