O que había, e o que hai…
Apagón xeral
Para facer un chamamento mundial ante o cambio climático, un grupo de ecoloxistas franceses, secundado pola ONG Amigos da Terra, propón para hoxe entre as 19.55 e as 20 horas, un apagón eléctrico, ao que nos sumamos as blogueiras galegas entradas en anos. Fina Roca.
Feliz Aninovo. Oxalá vivades tódolos días que vos quedan de vida…
Cos tempos que corren hai poucas razóns para celebrar o aninovo, agás que estamos vivos/as…
A ETA ataca de novo no aeroporto de Madrid, colocando unha furgoneta bomba na T4 de Barajas, provocando o afundimento de catro prantas e o caos na terminal, de momento, hai 20 feridos e dous desaparecidos. Puido ser unha auténtica hecatombe…
E… Saddam Husein, o sunita iraquí, foi aforcado en Bagdad, no berce da civilización e das fermosas historias circulares de Sherezade, no centro floreciente da civilización árabe ata que Bush, Aznar e Blair chegaron alí para escarallalo todo en nome de non se sabe quen…
Non se entende, que aforquen a uns terroristas de Estado e a outros ríndanlles pleitesía, como a Franco e Pinochet, mentres Bush celebra con champán a matanza de Iraq e o 5º aniversario do campo de detidos de Guantánamo…
Cabe subliñar que o promotor da Operación Cóndor (organización clandestina para a práctica do terrorismo de Estado coa cooperación dos EE.UU) foi Henry Kissinger, político estadounidense nacido en Alemaña, a quen lle concederon en 1973 o Premio Nóbel da Paz e aínda hoxe en día non llo quitaron. Que barbaridade! Nin que dicir ten, que as persoas que marcan as nosas vidas non son as que posúen as mellores credencias… Pero, non hai que esquecer que, os aplausos se van, os trofeos se enchen de po e os gañadores axiña son esquecidos.
Da lotería terrorista non se libra ninguén…
Os terroristas, como os psicópotas, carecen de sentimentos. Como poden vivir con tanto odio metido no corpo? Co lindo que resulta non facerlle mal a ninguén…
O mundo está en guerra, os gobernantes están tolos, enchidos de soberbia, e a Humanidade está de loito: ogallá a PAZ se sobrepuña a tódalas cousas. Nunca máis unha bomba, unha guerra, nin un neno enfermo ou asustado…
Oxalá poidamos vivir en paz tódolos días que nos quedan de vida…
Non! Hoxe non foi un bo día, pero seguimos mergulladas no consumismo…
Sempre hai un intre para a esperanza. Feliz aninovo! Akemashite omedeton Gozaimasú! Grazas por me ler. Fina Roca
Hoxe non foi un bo día…
Os aplausos vánse, os trofeos enchénse de po e os trunfadores axiña son esquecidos, pero os seres queridos, amigos ou familiares, sempre estarán con nós independentemente do credo que practiquemos, sexamos ateos ou crentes…
?
Vodas de ouro sacerdotais de don Amado Aguiar, Viveiro
A Igrexa de San Francisco de Viveiro, escenario perfecto para todo tipo de recitais líricos, vestiuse de gala (28-X-06) para concelebrar as vodas de ouro sacerdotais de Amado Aguiar e Aguiar, don Amado para todos/as… O altar maior estaba adornado con sete espectaculares ramos de lirios brancos e vermellos, cuxas follas afiadas e carnosas miraban cara ó ceo da bóveda de abanico, envolvendo ó Cristo crucificado e creando unha atmósfera de gran riqueza cromática, que se afundía coa vestimenta alba dos cregos e coa luz natural das cinco fiestras oxivais da ábsida gótica pentagonal, as ventás máis esveltas e grandiosas da arte conventual galega…
Don Amado, cal patrucio romano, sentado en cadeira de madeira tallada, á esquerda do altar, visiblemente emocionado, non paraba de leva-lo pano de peto ó nariz, para disimula-las bágoas das fazulas…
O Kirie Eleisón interpretado polo magnífico Coro parroquial e o Señor é o meu Pastor, interpretado maxistralmente, á capela, en galego, por Saleta, fixo estremecer a tódolos presentes, ateos, mouros e cristiáns. A Igrexa estaba abarrotada de xente do común de tódalas crenzas e idioloxías. O cura parroquial, o vicario xeral e Juan, o fillo de Lucita Gabeiras, fixeron as honras e lores, lendo comunicados de adhesión, como o de monseñor Manuel Sánchez Monje, amén de agasallar a don Amado cun cruceiro de prata en nome da parroquia. Mari Carmen Chipe leu a Carta dos Corintios…
Máis, sen lugar a dúbidas, o momento máis emocionante do acto eucarístico foi a Ofrenda Litúrxica realizada por sor Herminia, sor Irene e don Ángel Rodríguez, o ex director da escola de Mestría Industrial de Viveiro, subliñando deste xeito dúas facetas do homenaxeado: profesor e capelán do asilo…
Non é doado narrar a entrada en escena das dúas monxiñas do asilo, pequeniñas elas, cubertas da cabeza ós pes cun hábito negro, feo, cal burka islámico, que só deixaba ó descuberto a cara, portando nas mans as ofrendas litúrxicas, avanzando lentamente ó altar maior, no medio dun silencio sepulcral, esbozando un tímido sorriso, como pedindo perdón por estar alí. Don Amado, o da misa de once, rompendo o protocolo coma sempre, saíu ó encontro daquelas mulleres, afundíndose nun confesional abrazo, mentres don Ánxel asistía ó evento súper emocionado, cunha vela na man…
Trala Misa de acción de grazas, máis de 200 persoas acudiron ó banquete ‘nupcial’ no que non faltou de nada, agás os puros. Os comunicados de solidaridade e resto de agasallos continuaron tralos postres. Don Amado foi quen de saudar mesa por mesa e retratarse con todos os comensais, que lle entregaron unha fermosa placa de prata, obra de recoñecidos xoieiros viveirenses…
O homenaxeado, como el mesmo recoñecía, sempre fixo gala de mal xenio, pero dou fe de que nunca presumiu de modelo de virtudes! Varias xeracións de profes, que compartimos aula con el, estabamos alí. Para rematar o 50 aniversario, un coro celestial, capitaneado por Pepe do Galicia, cantoulle aquilo de ‘Amado mío…’ Fina Roca.
Publicado no Heraldo de Viveiro o 3 de novembro de 2006.
O Topónimo coruñés. La Coruña é un galeguismo innecesario.
Desgraciadamente a lingua galega se normativizou tarde, mal e arrastro, segundo as tendencias políticas da quenda correspondente, e sen ter en conta que a LINGUA CONDICIONA O PENSAMENTO…
Os “normativizadores galegos” de dereitas non sabían de que ía a cousa e preferiron dedicarse ó control das inmobilarias, que daban máis cartos; os de esquerdas están tan divididos, que non se sabe por onde andan…
Os nacionalistas, eses bloqueiros abandeirados do galego e de tódala progresía por Decreto Lei, teñen un problema:odian o español por se-lo idioma menos fiel ó latín. Para se diferenciar dos ‘imperialistas’, recorren ós etimos máis ancestrais, anque estean en deshuso e, como os ingleses, poñen os signos de interrogación i exclamación só ó final da frase, como Cicerón! Latín puro e duro…
A mesa pola normalización lingüística leva 20 anos dando paos de cegos por todas partes. Tratan de meter, a nivel empresarial, social, escolar e familiar, un galego alleo ós hábitos lingüísticos herdados, desdeñando o español pero utilizando á súa fonética para todo: falan galego con acento castelán; un galego fiel ó latín, máis propio do medievo cá do século XXI, e sen ter en conta as variantes dialectais, que son froito de moitos factores. A diversidade lingüística, como a mestizaxe biolóxica, nos enriquece a todos e todas…
Hai moito pijo enxebre nesto de normativizar, que só escoitan galego na telegaita, onde ata os Ionquis falan como se fosen rectores. Como diría a miña nai, galega falante dendo o berce, o galego actual non hai Deus que o entenda. De seguir así, vaille facer compaña ó bable…
Ó que íamos! Poñer artigo á Coruña (A Coruña) non ten sentido, pero alá cadaquén coas súas manías. La Coruña é un galeguismo innecesario en español.
En español, -en galego?-, os nomes propios non levan artigo, agás en sentido xenérico: Los Borbones.Tamén poden levalo como xenérico os arquipélagos (Las Baleares, las Canarias, Las Sisargas) e, incluso, os referidos ós montes (El Moncayo, EL Caurel), ríos (El Miño), mares (El Cantábrico) etc… Pero os nomes de cidades, pobos e países NON!
En español non debemos dicir La Coruña, agás cando nos referimos a unha situación ou época determinadas: La Coruña de Paquiño Vázquez, por exemplo…
Ninguén di O Ourense, O Lugo ou O Oviedo, nin en galego, nin en castelán. Convivir con outras linguas, marca o territorio, surxen as interferencias e calcos, que pasan a formar parte da lingua coloquial, e da estandard en suma.
É un erro histórico, no caso que nos ocupa, desdeña-lo español, cando a súa influencia é tan forte en Galicia. O español, dentro das grandes linguas de cultura, é a menos diversificada de todas, as razóns son moi variadas, pero a fundamental radica en que sempre foi unha lingua de intercambio, de koiné peninsular para uso dos distintos habitantes da Península Ibérica, calquera que fose a súa lingua materna. De aí que o español que se fala en Cuba, México, Lima, Florida, Coruña, Arxentina etc, se entenda tan ben, como o de Madrid, cousa que non pasa co Inglés de Australia ou de EE.UU, moi distinto ó que se fala en Londres. Mesmo o portugués de San Paulo, o brasileiro, é moi diferente ó de Lisboa. Unha película rodada en español colombiano, non necesita subtítulos para un habitante da mariña luguesa, nin para un andaluz. E iso é o que de verdade importa. Fina Roca.
Patente de corso. Publicado no Heraldo de Viveiro
O delfín de sir Paquiño Vázquez, LOSADA, inaugura a Praza de Elviña atrincherado con barreiras e policías
Losada, actual alcalde de A Coruña, no acto inagural do mercado de Elviña (25-O5-06), parecía un faraón…
Que abafante!
Dende as seis da tarde a zona estaba acordoada con barreiras metálicas, policías nacionais e locais, que impedían a libre circulación polas beirarrúas, estradas e pasos de peóns regulados por semáforos. A indiganación era manifesta entre os veciños da zona, xentiña do común de moitos anos, que tiña que da-la volta para entrar nas súas vivendas, ou para ve-los touros trala barreira, pois non era cousa de enfrontarse ós morroscos da Policía Nacional, para ver de cerca á comitiva municipal, adláteres e resto de preclaros invitados a tan egrexio evento.
Un fato de vendedores, disidentes e pacifistas, reivindicaban ó dereito a te-la praza na planta baixa do mercado, cantando consignas en contra de Losada, Barcón e resto de mandamáis de turno…
Para acceder á Praza de Abastos e beber un viño na supercarpa inaugural, que pagamos todos/as, había que ter rigurosa invitación do concello…
O alcalde/delfín rodeado de cámaras de TV e xornalistas, puxo a caldo ós vendedores disidentes, que é o colmo do cinismo universal…
Que soberbia!
Losada debería facer un curso de pronunciación…
Mi madriña! Que mal fala este tío en castelán! Non hai deus que o entenda! Que fonética tan estúpida e que sintaxis tan desastrosa. Os seus discursos demagóxicos soan peor cós de Sir Paquiño Vázquez, o embaixador do Estado máis pequerrechiño do mundo, Cidade Vaticano, no que só teñen dereito a voto os varóns con rango: bispos e cardenais…
Cabe subliñar que, os disidentes do mercado con sus mandís e pancartas, denunciaban a marbellización do concello coruñés…
Vamos!
Non é de recibo trasformar unha praza de abastos nun centro comercial á maneira do Corte Inglés, no que por faltar non falta nin Adolfo Domínguez, nin o PC-City…
Ó día seguinte (26-05-06), Losada, na súa habitual cita con Radio Voz, dixo que <>.
Mira ti! Que pico de ouro…
Xa sabedes! Quen non estea de acordo co seu horario ou posto de traballo, que renuncie, para contentar ós xefes e alcaldes de turno…
Non é de recibo que un alcalde socialista utilice os coches oficiais, prensa e forzas de seguridade para inaugurar un mercado de barrio, atacando impugnemente a 20 vendedores pacifistas, a meirande parte mulleres, que estaban a defender o seu pan…
Fina Roca.